Mazoşistçe belki ama; biz gazeteciler yaşadığımız tahribatlara, acıya rağmen, onur duyma boyutlu bir zevk ile yaparız mesleğimizi. Mazoşistliğin tarifini yapalım önce; tahriş olmaktan tahrik olan kimse. Kendi kendini aşağılatan, dövdüren. Hatta abartıp, bunun için üstüne para bile ödemeye hazır insanlara verilen genel isim. Kendi yara kabuklarını koparma, kendi vücudunda herhangi bir yerini kesme, mum damlalarıyla kendi derisini yakmaktan zevk alan.
Başkalarına acı vermekten hoşlanma sapkınlığı ile tanımlanan sadistlerin karasevdalı olmama sınırında kalan.
Genellikle gazetecilik hayatımızın ince ayrıntılarında yoğun mazoşist etkiler görmek mümkündür anlayacağınız.
Acı bedellerine rağmen, başkalarını mutlu etmekten zevk alma boyutu da vardır işin. Sadizmle kol kola yürümek oluyor, bu şekli ki tercih etmeyiz sapkınlığa girdiği için.
Hiç sıkılmadan, ağır şartlarına zevkle direnerek, mesleğini saplantılı bir şekilde başı dik sürdürmeye çalışanlarız biz. Acının ve yorgunlukların romanıdır çünkü bizler için gazetecilik.
SÜREKLİ BASIN KARTI
Normal şartlarda kişi somut olan acıyı, vücutta fark edip durdurabilir. Rağmen gazetecilik mesleğini sürdürmekte ısrar ediyoruz biz.
Ruhen yaşanan acının belirsizliği, acının büyüklüğünü daha da artırır normal olanlarda. Rağmen acıdan kurtulma seçenekleri yerine, acıya bağımlı kalırız biz? Onur-gurur duyma bonusunu ekleriz üstüne bir de.
Düşünsenize, meslekte 20 yılını tamamlamış ve hala sürdürenlere, üzerinde ‘‘Sürekli Basın Kartı’’ veriliyor bir de. Ömür boyu taşıma hakkı yani. İflah olmaz mazoşistlik raporu yani! Bir tür ehliyet yani.
Sadece kendisine zarar vermenin ehliyetlisiyiz bizler anlayacağınız. Devam ettiğimize, vazgeçmeyeceğimize göre; mazoşist değil de ne denir bizim gibilere sizce? Mazoşistlik, kişisel tercihtir normalde. Ve yine kabul edilebilirliği vardır, ahlaki değer kaygıları ile 4 duvar arasında yaşandığı sürece. ‘‘Olağanüstü’’ toplanma histerisine dönüşse bile!
O nedenle; İzmir Gazeteciler Cemiyeti Olağanüstü Genel Kurulu, ‘‘Kendini kaybetme kontrolsüzlüğündeki bir karnavala’’ dönüşmemeli bence! Mazur görülebilme sınırı var mesleki mazoşizmimizin çünkü.
Sadizme de davetiye çıkartacak ortam yaratmadığımız sürece! Sadizm, sadece acı çektirmekle ilgilidir.
Acıyı çeken değil, çektiren olduğu için egosu yüksektir. Ölmekten korkar, öldürmekten korkmaz. Mazoşizm, sadece ölmekten korkar, sürünme sınırında bir bağımlılık için kontrolü kendi kendine zarar verme sınırında tutar.