Diyarbakırlıyım. İstanbul’da büyüdüm. Mutlu bir çocuk muydunuz?
Ergenliğim korkunçtu. İçe dönüktüm. Anne-babam çalışıyordu. Tek çocuktum. Her şeyi tek başıma halletmem gerekiyordu. O dünyayı bulurken daha melankolik oldum.
Kürt olmanın zorluklarını yaşadınız mı?
Evet. İlkokulda “Nerelisin” diye sorduklarında direkt annemin memleketi Kastamonu’yu söylerdim. Diyarbakır demezdim. Bir kere söyledim. O bakışlar çok rahatsız ediciydi.
Bu ne kadar sürdü?
Liseye kadar devam etti. Sonra insanların bakışını umursamamaya başladım. “Saçma olan onların bakışı, benim durumum değil” diye bakmaya başladım.
cemalettin erbil 9 Yıl Önce
gittim gördüm yaşadım mısafirliklerine hayraan kaldım. peygamberler şehri KİLİSESİ CAMİSİYLE insanlar birbirine hoşgörülü