Bir 8 Mart daha geldi, çattı..
Bir 8 Mart’ı daha, yani Dünya Emekçi Kadınlar Günü’nü yadeceğiz, kutlayağız, güleceğiz, oynayacağız.
Kadın, erkek, çoluk, çocuk..
Hep birlikte mutlu, mesut pozlar takınacak, konferanstan, seminere, eğlenceden törene koşturup duracağız.
Alnı, şanlı törenlerde cafcaflı laflar edeceğiz.
Mesela; kadınlarımız, analarımız, bacılarımız diyeceğiz.
Ahh sizler yok musunuz?
“Sizler Dünyasınız, sizler deryasınız, cansınız, canansınız” diye devam edip, ‘Olmasanız halimiz nice olurdu’ gibisinden söyleyeni bile irite eden sözleri söylemeyi görev sayacağız.
Bolca fotoğraflar çektireceğiz elimizdeki teknoloji harikası makinalarla, cep telefonları ile, tapletlerle.
Instagramlarda, Facebook’da, Twitter’da paylaşıp boy göstereceğiz insanlara, eşimize, dostumuza.
Duyarlılık gösterisi yapacağız anlayacağınız.
Filozoflara taş çıkartırcasına cümleler de kuracağız elbette.
Kuramıyorsak günün anlam ve önemini belirten sözler, şiirler bulacağız internetin bilgi çöplüğünden öyle yapıştıracağız duvarımıza.
Ama hiç düşünmeyecek, hiç sorgulamayacağız Atamızın Türk kadınına verdiği seçme ve seçilme hakkının üzerinden geçen 80 yıllık süre içerisindeki içler acısı durumumuzu.
Türk kadınının perişanlığını, analarımızın acılarını, eşlerimizin haykırışlarını, kızlarımızın gelecek kaygılarını.
Ve yine devam edeceğiz vurdumduymazlığımıza.
Örneğin hala 19. Yüzyıl İngiltere’sinden kalma kota gibi sınıf ayrımcılığının en bariz örneği olan çirkin bir uygulamanın peşinde süründüreceğiz kadınlarımızı.
Hala en çağdaş diye tabir edilen üç büyük kentimizde bile dövüp, sövecek, en ağır, en aşağılık hakaretlere maruz bırakacak, canına okuyacağız kadınlarımızın.
Hala Anadolu’nun neredeyse tamamında kadına şiddetin ilahi bir misyonmuşcasına görülmesine ses çıkarmayacak, ‘Kızını dövmeyen dizini döver’ safsatalarını genç beyinlere babadan kalma miras gibi işlemeyi sürdüreceğiz.
Hala töre cinayetlerini toplum bazında haklı göreceğiz, bunu savunan sözüm ona kalemlere saygı göstereceğiz, masum gencecik yüreklerin ‘namus’ hamiliğine soyunanlarca katledilmesine izin vereceğiz.
Hala ‘Allah böyle istiyor’ diye gencecik kızlarımızın bir parça beze mahkum edilmelerini insan hakkının, özgürlüğünün gereği sayacağız.
Kadınlarımızı dört duvar arasına hapsetmeyi Allah’a, yüce yaratıcaya iyi kulluk sayan zavallıların bu türden aymazlıklarına, yobazlıklarına hala eyvallah diyeceğiz.
Hala Kadın Sığınma Evleri denen yüzkarası, utanç yuvası mekanlar yapmayı marifet sayacak, “Gelin burada şiddetten korunun” diye baştan sona acizlik gösterisi olan bu durumdan prim yapmaya çalışacağız.
Sonra da kalkıp her 8 Mart’ta kadınlara verilen değerden bahsedip mangalda kül bırakmayacağız.
İki yüzlülük içimize işlemiş artık!
İki yüzlü olan da, buna şahit olup ses çıkarmayan da sayıca artık çok fazla..
Yazık hem bu vatana, hem hala insan olmaya çalışanlara, hem de bu ülkenin vefakar, cefakar, çileyi baş tacı yapmış kadınlarına.
Kadınlar Günü’mü demiştiniz?
Kutlu olsun!