Murat Bardakçı'nın bugünkü yazısından dikkat çekici bölümler şöyle:

Hafta başından buyana bir “Osmanlı” tartışmasıdır gidiyor...

Önce yönetmen Sinan Çetin, “Türkiye’nin adının ‘Osmanlı’ olarak devam etmesini isterdim. Sözlerim gericilik olarak düşünülmesin, tam tersine devrimci konuşuyorum. Çünkü Türkiye Cumhuriyeti, tüm zenginliklerimizi kapsamıyor” dedi; derken Balıkesir Milletvekili Tülây Babuşçu da Cumhuriyet dönemini kastederek “90 yıllık reklâm arası” diye tatsız bir benzetme yaptı!

İmparatorluk isim olarak daima “Devlet-i Aliyye” terkibini kullanmıştır ama son zamanlarında nâdiren de olsa terkibin sonuna “Osmaniye” kelimesi de ilâve edilmiş ve “Devlet-i Aliyye-i Osmaniye” hâlini almış ama resmî isimde bir değişiklik olmamış, her zaman “Devlet-i Aliyye” olarak kalmıştır. “Osmaniye” sözüne özellikle 19. asrın ikinci yarısından itibaren rastlanır, bazı Türkçe belgelerde de bu şekilde geçer ama uluslararası yazışmalarda ve yabancı memleketler ile yapılan anlaşmaların Türkçe tercümelerinde, yani resmiyette daima “Devlet-i Aliyye” vardır...

Unutmayalım: Anadolu’nun ve resmî adı “Devlet-i Aliyye” olan, resmiyet dışında “Osmanlı Devleti”şeklinde kullanılan imparatorluğun hâkim olduğu topraklar da Batı’da tâââ 11. asırdan buyana “Türkiye” diye bilinir! Bu ismin ilk kullanılışına Türkler’in 1071’deki Malazgirt Savaşı’nın ardından bölgeye kalabalık gruplar halinde yerleşmelerinden hemen sonra, 1085’te tesadüf edilir. Eski asırlarda çizilen bütün haritalarda, yazılan tarih kitaplarında, batılıların kaleme aldıkları seyahatnâmelerde ve bu topraklarla alâkalı olarak yazılanların tamamında devletin ismi “Türkiye”, bulunduğu topraklar da “Anadolu” diye geçer...

Balıkesir Milletvekili Tülây Babuşçu’nun Cumhuriyet dönemini kastederek yaptığı “90 yıllık reklâm arası” şeklindeki tatsız benzetmesine cevap vermek isterdim ama gereken karşılığı bundan seneler önce bir başkası mükemmel şekilde vermiş olduğu için benim birşey söylememe gerek kalmıyor...

Sözünü ettiğim kişi Sabiha Sultan, yani Sultan Vahideddin’in küçük kızı... 1894 ile 1971 arasında yaşayan, 28 senelik sürgünden dönüşünde “Osmanoğlu” soyadını alan ve Cumhuriyet dönemindeki tam ismi “Rukiye Sabiha Osmanoğlu” olan Sabiha Sultan, bende bulunan ve tamamı yayınlanmamış hatıralarında “imparatorluk-cumhuriyet” meselesine son derece zarif bir şekilde temas ediyor...

İşte, son padişahın kızının sadece Tülây Hanım’a değil, o şekilde düşünen pekçok kişiye ders mahiyetindeki sözleri: “Ben tarihçi değilim, memleketiyle birlikte bedenen ve ruhen yıkılmış bahtsız bir hükümdarın kızıyım...

Bana dinimin İslâm olduğunu, ecdâdımın kurduğu vatanın sevgisiyle beraber telkin ettiler. Bu iki akideyi kanımın içinde duyarak büyüdüm ve ihtiyarladım...

Gönlüm ister ki Türk Milleti tarihine karşı hürmetkâr olsun; geçmiştekilerin hizmetlerini, büyüklüğünü unutmasın. Onlara tam kıymetlerini versin, Osmanlı Devleti’nin tarihte kazandığı azametli, vekarlı yeri küçümsemesin. Maziye karışan bedbaht hükümdarlara şimdiye kadar yüklenen ithamların yerinde olup olmadığını tam bir müsamaha ve titizlikle tedkik etsin...

Bugün Cumhuriyet kurulmuş, ailemiz vazifesini yapıp geçmiştir. Türk milletinin bizleri artık dedikodu mevzuu etmesi ayıptır, çünki milletimiz için Osmanlı Tarihi iftihar edilecek bir mirastır. İmparatorluk ayrı bir devirdi, fakat o da Türk’ün idi, bugünkü Cumhuriyet de Türk’ün malıdır!”.

Meselenin temeli işte burada; “Osmanlı Tarihi iftihar edilecek bir mirastır. İmparatorluk ayrı bir devirdi, fakat o da Türk’ün idi, bugünkü Cumhuriyet de Türk’ün malıdır” ifadesinde...