Dağların bile üstlenmekten korktuğu o emanette (mülk), tüyü bitmemiş yetimin, işçinin, emekçinin, yoksulun, mahrumun, muhtacın hakkı olduğunu, dağların, yer ve göklerin onun için bunu üstlenmekten korktuklarını belirten İhsan hoca, " Cehl ve zulm tabiatımız bunu görmemize engel oluyor. Size görevinizi yerine getirmek için yetki, rütbe, makam, mal ve para veriliyor. Bunları şu amaçlar için kullanacaksın deniyor. Hiç birisi sizin değil. Size sadece geçiminiz için gerekli maişet (maaş) veriliyor. Kimseye de muhtaç edilmiyorsunuz.

Demek ki Allah’ın ülkesinden (yeryüzünden) zimmetinize geçirdiğiniz her şey, birleşik kap misali bir tarafta eksilmeye yol açıyor. Ondan ihtiyacınız (emeğiniz) kadarını alıp gerisini vermeniz/infak etmeniz isteniyor. Demek ki  “Helalinden zenginlik” diye bir şey olamaz. Zaten zenginlik, ihtiyacından fazla mülkiyete sahip olmak demek olduğundan Allah’ın ülkesinden (yeryüzünden) aşırma, zimmetine geçirme demektir. İhtiyaçtan fazla olan her şey geri verilmek durumundadır. Fıkıhtaki tabirle Havâic-i asliye yani ev, binek, ev eşyası, alet edevât, işyeri açma, maişet temini vs. ve bunlar için gerekli miktar temel ve zaruri ihtiyaçlara girer ve özel mülkiyet değildir. Veya illa mülkiyet denecekse ‘küçük mülkiyet’ denebilir. Çünkü “Mülk Allah’ındır” ilkesi gereğince mülkiyet kişiye izafe edilemez. Keza “Allah zengindir, siz fakirsiniz” desturu gereğince aslında kişiye “zengin” de denemez. Mülkiyet kişiye izafe edilemeyeceği gibi “devlete” de izafe edilemez. Mülk yalnızca ve sadece Allah’ındır. Temel ve zaruri ihtiyaçlar (havâic-i asliye) “görev” değil; “hak”tır. Oysa havâic-i asliye dışındaki mülkiyet “hak” değil; “görev”dir. Demek ki “Görevi” gözümüz kesmiyorsa “emanete” talip olmuyoruz. Şartlarını (hakça bölüşüm, kardeşçe paylaşım, rıza, infak, karz-ı hasen, i’ta, kenz yasağı vb.) yerine getirerek ancak emaneti üstlenebiliyoruz. Aksi halde yerin, göklerin ve dağların yaptığını yapıyor; ürküyor, titriyor ve “Bu beni bozar” deyip yerimize oturuyoruz." dedi.