Teşvikiye Camii'nin avlusu bütün ünlü cenazelerinde olduğu gibi kalabalıktı. Yaşar Kemal'in hayatının son on yılı boyunca en büyük destekçisi olan eşi Ayşe Semiha Baban, akrabaları ve çok yakın dostları, taziyeleri kabul ettiler.

Caminin avlusunu dolduran kalabalığın çeşitliliği tam da Yaşar Kemal'i çevreleyen sevginin içerdiği zenginliği gösteriyordu. Edebiyat dünyasından neredeyse herkes, yazarlar, yayıncılar, ressamlar, sinemacı ve oyuncular, gazeteciler, siyasetçiler, işadamları... Farklı siyasetlerden, değişik hayat hikâyelerinden binlerce insan biraya gelmişti. Yaşar Kemal'in ömrü boyunca çok farklı insanların hayatına dokunmuş olması, onlarla yakın dostluklar kurması, bir ayaküstü sohbet esnasında bile karşısındaki kimse ona önemsendiğini hissettirmesinden beslenen büyük bir dostlar, tanıdıkları ordusu oradaydı. Çok sevdikleri yazara veda etmeye gelmişlerdi. Herkes birbirine başsağlığı diliyor, Yaşar Kemal'le ilgili anıları paylaşıyordu. Ve tabii her cenazede olduğu  gibi söz hep günlük meselelere geliyor. Ben kalabalığın içinde gezinirken farkettim ki en gözde mesele yaklaşan seçimler, Ak Parti, HDP... yani siyasetti.

Evet dostları oradaydı ama en çok okurları yanındaydı Yaşar Kemal'in. Hayatlarında hiç karşılaşmamış olsalar bile, onun romanlarıyla büyümüş, onun zulme karşı çıkan, barışa çağıran sözlerini dinlemiş, etkilenmiş. Yaşar Kemal'i bu ülkenin vicdanı olarak tanıyıp seven okurları...

Zamanla caminin avlusu hareket edilemeyecek kadar kalabalıklaştığında biraz gerilere doğru hareket ettim ve kalabalığın nasıl da bütün Teşvikiye Caddesine doğru yayıldığını gördüm. Cadde trafiğe kapanmış, camiye giremeyen sevenleri yolu doldurmuştu. Cenaze namazının bittiğini, avludan başlayıp bütün Teşvikiye'ye yayılan alkışa katılırken fark ettik. Binlerce kişi, yavaş yavaş dağılırken pek çok seveni de Zincirlikuyu'da, ilk eşi Tilda Kemal ile birlikte yatacağı mezarlığa onu uğurlamak üzere yola çıktı.