Diyarbakırlıyım. İstanbul’da büyüdüm. Mutlu bir çocuk muydunuz?

Ergenliğim korkunçtu. İçe dönüktüm. Anne-babam çalışıyordu. Tek çocuktum. Her şeyi tek başıma halletmem gerekiyordu. O dünyayı bulurken daha melankolik oldum.

 

 

Kürt olmanın zorluklarını yaşadınız mı?

Evet. İlkokulda “Nerelisin” diye sorduklarında direkt annemin memleketi Kastamonu’yu söylerdim. Diyarbakır demezdim. Bir kere söyledim. O bakışlar çok rahatsız ediciydi.

 

 

Bu ne kadar sürdü?

Liseye kadar devam etti. Sonra insanların bakışını umursamamaya başladım. “Saçma olan onların bakışı, benim durumum değil” diye bakmaya başladım.