Sevgili okurlarım, bugün 10 Kasım. Aramızdan ayrılışının 80. yılında Mustafa Kemal Atatürk'e Allah'tan rahmet diliyorum. Şimdi okuyacağınız bu yazımı Sözcü'de daha önce yayınlamıştım. Ancak o günlerden beri gazetemiz on binlerce okuyucu kazandı.
İstedim ki bugün Atatürk'e karşı çıkmaya yeltenen aymazlar, liboşlar, soytarılar vehainler de bir kez daha okusun.
Bugün sizlere, Atatürk hayatta iken ona yazıları ve kitaplarıyla muhalefet eden ve hiç sevmeyen iki önemli insanımızın daha sonra yazdıklarından iki örnek vereceğim. İlki Zekeriya Sertel. (1890-1980)
Sol görüşlü, ilkeli bir aydın ve yazar. Eşi Sabiha Sertel'le birlikte yıllarca yurtdışında sürgünde yaşamak zorunda kaldı.
Şimdi Sertel'in 1977 yılında yayınlanan “Hatırladıklarım” isimli kitabından bir alıntı yapıyorum:
“…Atatürk'ün ölümü geniş halk yığınları arasında derin bir keder yaratmıştı. Memleketin yüreği durmuştu. Halkın Atatürk'ü ne kadar çok sevdiği şimdi daha iyi belli oluyordu. Eşimle birlikte töreni daha iyi görebilmek için Yeni Cami minarelerinden birinin şerefesine çıkmıştık.
Tabutun arkasından tekbir sesleri, ilahiler ve hıçkırıklar yükseliyordu. Bütün millet ağlıyordu. Bu güzel fakat hazin manzarayı seyrederken Atatürk'ün son 15 yıllık hayatı bir sinema filmi gibi gözlerimin önünden geçti.
O vakit vicdanımla bir hesaplaşma yapma gereğini duydum.
Sağlığında biz bu adama karşı “Hürriyet ve demokrasi savaşı” yapmıştık! Onu demokrasi ve hürriyet getirmediği için adeta suçlu sayıyorduk! Onun hareketlerini diktatörce buluyorduk. Çünkü o vakit ormanın içindeydik. Ağaçları görüyorduk ama ormanı bütün büyüklüğü ile göremiyorduk.
Şimdi, geçenleri daha aydın görüyorum.
Atatürk büyük devrimler yapmıştı. Birbiri ardından gerçekleştirdiği devrimler o zaman büyük hoşnutsuzluklar yaratmıştı. Halife ve padişahtan yana olanlar ona cephe almıştı. İttihatçılar ona karşı suikast düzenlemişti.(1926 yılında İzmir suikastı. E.Ç.)
Şapka ve yazı devrimleri, tekkelerin kaldırılması, birçok kötü geleneklerin yıkılması bazı kimseleri tedirgin etmişti. Emperyalistler de memleket içinde isyanlar çıkarmıştı.
İstanbul'da bütün halifeci, padişahçı, gerici basın, Atatürk'e karşı yaylım ateşi açmıştı. Bütün bu koşullar içinde hürriyet ve demokrasi gelişebilir miydi?
Tersine, devrim düşmanlarına karşı az çok sert davranmak gerekir. Atatürk de iç ve dış düşmanlara karşı tedbirli ve ihtiyatlı bulunmak ihtiyacındaydı. Böyle olmakla beraber Hitler ve Mussolini biçiminde bir diktatörlüğe gitmedi.
Bütün koşullar onun Doğulu bir diktatör olmasına elverişliydi. Fakat asker olmasına rağmen yumuşak, sevimli ve akıllı bir otorite kurdu.
Bu otorite korkuya değil, sevgiye dayanıyordu. Ona bu kuvveti veren, halkın kendisine sevgiyle bağlı olmasıydı.
Onun için, bizim istediğimiz kadar değilse de yine de günün koşullarının elverdiği ölçüde hür bir rejim kurdu. Biz eleştirilerimizi özgürce yapabildik. Nazım Hikmet en devrimci şiirlerini onun döneminde yazdı.
Zaten büyük adamlar ancak ölümlerinden sonra anlaşılır. Atatürk de bütün ölçüleriyle şimdi anlaşılmaya başlanmıştır.
Onun için, Atatürk dün de büyüktü, bugün de büyüktür, yarın da büyük kalacaktır.”
Solcu bir aydının, rahmetli Zekeriya Sertel'in, hayatta iken acımasızca eleştirdiği Atatürk'ün ölümünden yıllar sonra yazdığı kitabından bir bölüm işte böyle.